پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) می‌فرمایند: «ماه رمضان ماه خداست، و ماهی است که خداوند در آن حسنات را مى‏افزاید و گناهان را پاک مى‏کند و آن ماه برکت است».
 

بر اینکه پله اول از سلوک و صعود و پیدا کردن به عالم معنا و عالم قدس ((تهذیب وتزکیه نفس)) آیات یکم تا یازدهم از سوره شمس است که در این آیات خداوند یازده بار((قسم)) خورده است((الشَّمْسِ وَ ضُحاها (1) وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها (2) وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها (3) وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها (4) وَ السَّماءِ وَ ما بَناها (5) وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها (6) وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها (7) فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها (8) قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها (9) وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

روزه خواص

عبارت است از حفظ زبان، گوش، چشم، دست و پا و سایر اعضا و جوارح از گناهان و گناه در حکم افطار روزه دار است:  هرگاه روزه گرفتی، باید گوش و چشم و فرج و زبانت روزه دار باشد.»

کتب آسمانی در ماه رمضان نازل شده است. ابو بصیر از حضرت صادق علیه السلام نقل کرده است که فرمود: «[صحف ابراهیم در شب اوّل ماه رمضان[13] ; و] تورات در ششم ماه رمضان و انجیل در دوازدهم و زبور در هجدهم و قرآن در شب قدر [19 یا 21 یا 23] نازل شده است.»[14]

«انس بن مالک» می گوید: «برنامه رسول اکرم صلی الله علیه و آله این بود که شبها با نوشیدنی مثل شیر افطار می کرد و همچنین سحرها. گاهی هم همراه آن نان می خورد. یک شب افطاری حضرت را آماده کردم؛ ولی بعد از نماز مغرب حضرت دیر کرد. من فکر کردم که بعضی از یاران و اصحاب او را برای افطار دعوت کرده اند؛ بنابراین، من آن نوشیدنی را خودم خوردم؛ ولی بعد از گذشت یک ساعت حضرت آمدند. من از بعضی کسانی که همراه حضرت بودند سؤال کردم! آیا رسول خدا در جایی افطار خورده یا کسی او را دعوت نموده است؟ گفتند: نه، پس آن شب بر من خیلی سخت گذشت – که جز خدا کسی نمی داند – و از این بیم داشتم که اگر حضرت افطار را بخواهد، چه بگویم؛ ولی بالاخره حضرت آن شب را گرسنه به سر بردند و روز هم روزه گرفتند و هیچ از من نپرسیدند و اصلاً صحبتی نکردند و تاکنون هم نفرموده اند.»

ناتوان و خوار باد كسى كه ماه رمضانش فرا رسد و پيش از آن كه آمرزيده شود ، سپرى گردد!

شب قدر فرصت خوبی برای حلالیت طلبیدن از کسانی است که ناراحتی یا کدورتی از شما به دل دارند. البته در صدر این لیست پدر و مادرتان را قرار دهید و از آنها حلالیت بطلبید.

اگر در قید حیات هستند به دیدار آنها بروید و دست و پای آنها را ببوسید.

اگر به رحمت خدا رفته‌اند، به زیارت قبورشان بروید و برای شادی روحشان فاتحه بخوانید. پس از آن سراغ افراد دیگر بروید و هرگز در این کار کوتاهی نکنید